Ένα μοναχικό κουτάβι ζει σε ένα σπίτι ερημικό με σαλόνια εκατό, κανταϊφο-κουρτίνες και χιλιάδες λιχουδιές φίσκα στις κουζίνες. Έχει αμυγδαλωτά, έχει κόκαλα λαχταριστά και ντολμαδάκια με κιμά, δεν είναι όμως καθόλου, μα καθόλου ευτυχισμένο, επειδή νιώθει μοναξιά. Η μοναξιά του όσο πάει μεγαλώνει, θεριεύει και φουντώνει, ώσπου μια μέρα το μοναχικό κουτάβι συναντάει σε ένα λεμονοδάσος μια πασχαλίτσα, ένα παπάκι, μια αλεπουδίτσα, ένα καγκουρό και μια νυφίτσα και τους λέει θαρραλέα: «Θέλετε να κάνουμε παρέα;». Το τι ακολουθεί σε θαλασσινές σπηλιές, σε κήπους με μπουκαμβίλιες, σε λίμνες γιασεμιών και σε τροπικές παραλίες δεν περιγράφεται!
Κριτική
Μια απλή χαριτωμένη ιστορία σε έμμετρο λόγο, βασισμένη κυρίως στο ανάλαφρο ύφος και τις μεγάλες έγχρωμες ζωγραφιές. Χωρίς βαθυστόχαστα διδάγματα, αλλά με χαρούμενα μηνύματα και δροσερές εικόνες, όπως ακριβώς δηλαδή θα περιμέναμε από ένα ανάγνωσμα που απευθύνεται σε παιδιά Α’ Δημοτικού.
Στο τέλος του βιβλίου συναντάμε παράρτημα με παιχνίδια, ζωγραφιές και ερωτήσεις κατανόησης, παρατηρητικότητας, μαθηματικής σκέψης, κλπ., ώστε το παιδί να νιώσει ότι αυτενεργεί και δεν μένει παθητικός αναγνώστης.
Το συγκεκριμένο εικονοβιβλίο με ιστορία (picture story book) προτείνεται σε μαθητές κυρίως της Α’ αλλά και της Β’ τάξης. Πιστεύουμε ότι θα το βρουν ιδιαίτερα διασκεδαστικό και θα ταξιδέψουν μέσα από τις όμορφες εικόνες του αναπτύσσοντας τη δημιουργική τους φαντασία.
Καλό θα είναι όταν τα παιδιά διαβάζουν μια ιστορία, ιδιαίτερα στα πρώτα αναγνωστικά τους χρόνια, κάποιος μεγάλος να βρίσκεται κοντά τους. Εκτός του ότι έτσι αισθάνονται καλύτερα, γιατί νιώθουν πως κάνουν κάτι όμορφο και σημαντικό, ο ενήλικας μπορεί και πρακτικά να τα βοηθήσει: εξηγώντας μια δύσκολη λέξη, διασαφηνίζοντας το νόημα μιας περίπλοκης φράσης στην οποία έχουν κολλήσει, κάνοντας την ανάγνωση πιο διασκεδαστική με αστείες φωνές και χειρονομίες, αλλά και διαβάζοντας χαμηλόφωνα, παράλληλα με τα παιδιά, ώστε εκείνα να βελτιώσουν τη ροή στο διάβασμά τους και επομένως την αυτοεκτίμησή τους ως αναγνώστες.
Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει αρκετές «δύσκολες» λέξεις, είτε ελληνικές (απίδια, ζιπουνάκια) είτε ξενικές (τρε σικ μπουτίκ, φίσκα), οπότε η παρουσία μεγαλυτέρων επιβάλλεται.
